Κράμα είναι το υλικό που συνίσταται από διαφορετικές χημικές ουσίες, το οποίο χαρακτηρίζεται από τη συμμετοχή όλων των ουσιών στο κρυσταλλικό πλέγμα. Με άλλα λόγια, σε ένα αντικείμενο που είναι κατασκευασμένο από ένα κράμα, μπορούν να εντοπιστούν άτομα διαφορετικού είδους. Όταν το σώμα είναι στερεό τα άτομα ή μόρια των συστατικών είναι διατεταγμένα στο χώρο σαν να είναι άτομα του ίδιου είδους.
Συγκυρία
Στην εποχή που η βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης των λαών εντείνεται ολοένα και περισσότερο και φτάνει σε βαθμό που η σύγχρονη κοινωνία δεν έχει ξαναζήσει, η ανάγκη για συλλογικούς αγώνες, με πρόταγμα την ολική ρήξη και την ανατροπή, γίνεται πιο επιτακτική από ποτέ. Η αναγκαιότητα αυτή αποτυπώνεται, σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς η ιστορική περίοδος την οποία διανύουμε χαρακτηρίζεται από πολλαπλές κοινωνικές εκρήξεις, απρόβλεπτες λαϊκές εξεγέρσεις ακόμη και επαναστατικά γεγονότα. Γεγονότα και κοινωνικές εκρήξεις που έχουν ήδη αρχίσει, με την «αραβική άνοιξη», το Ουισκόνσιν και τη Γουόλ Στριτ στις ΗΠΑ, την πλατεία του Ήλιου στην Ισπανία, με τις απεργίες και τις μαζικές αντιδράσεις στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία, τη Βρετανία, τη Γαλλία και την Ισλανδία καθώς και τις μεγαλειώδεις φοιτητικές κινητοποιήσεις στη Χιλή, με αποκορύφωμα την εισβολή των Χιλιανών φοιτητών στο κοινοβούλιο με το στρατό και τα τανκς να τους καταδιώκουν.
Στα εγχώρια, το κεφάλαιο, η κυβέρνηση, η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ εξαπολύουν τη χειρότερη επίθεση μέσω της πιο αντιλαϊκής πολιτικής σε βάρος της εργατικής τάξης, της νεολαίας και συνολικότερα της κοινωνίας, υποθάλπουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, βάζοντας πλάτες ακόμα και σε νεοναζιστικές συμμορίες (τύπου ΛΑ.Ο.Σ. και Χρυσή Αυγή), προκειμένου να εξασφαλίσουν την επιβίωση και την κερδοφορία του ίδιου του κεφαλαίου και των τραπεζών. Στην Ελλάδα του Μνημονίου, στοχοποιούνται λαϊκά κεκτημένα δεκαετιών με τη διάλυση του δημόσιου τομέα, την υποβάθμιση και ιδιωτικοποίηση κοινωνικών παροχών (παιδεία, υγεία, ρεύμα και νερό). Οι απολύσεις και η εργασιακή εφεδρεία σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα έρχονται να αυξήσουν την ήδη καλπάζουσα ανεργία. Όλα αυτά, μαζί με την αύξηση της φορολογίας και την επιβολή χαρατσιών, εντείνουν όλο και περισσότερο την κοινωνική οργή και αμφισβήτηση. Η χαριστική βολή στα πληττόμενα κομμάτια έρχεται με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας μέσω των οποίων υποθηκεύεται το μέλλον όλων των επόμενων γενεών, σε μια μαύρη εργασιακή προοπτική, χωρίς ασφάλιση, με ελαστικές σχέσεις εργασίας, απομακρύνοντας τους εργαζόμενους από κάθε συλλογική διεκδίκηση, εντείνοντας τον ατομικισμό και τον ανταγωνισμό μεταξύ των ίδιων των εργαζομένων.
Στα εγχώρια, το κεφάλαιο, η κυβέρνηση, η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ εξαπολύουν τη χειρότερη επίθεση μέσω της πιο αντιλαϊκής πολιτικής σε βάρος της εργατικής τάξης, της νεολαίας και συνολικότερα της κοινωνίας, υποθάλπουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, βάζοντας πλάτες ακόμα και σε νεοναζιστικές συμμορίες (τύπου ΛΑ.Ο.Σ. και Χρυσή Αυγή), προκειμένου να εξασφαλίσουν την επιβίωση και την κερδοφορία του ίδιου του κεφαλαίου και των τραπεζών. Στην Ελλάδα του Μνημονίου, στοχοποιούνται λαϊκά κεκτημένα δεκαετιών με τη διάλυση του δημόσιου τομέα, την υποβάθμιση και ιδιωτικοποίηση κοινωνικών παροχών (παιδεία, υγεία, ρεύμα και νερό). Οι απολύσεις και η εργασιακή εφεδρεία σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα έρχονται να αυξήσουν την ήδη καλπάζουσα ανεργία. Όλα αυτά, μαζί με την αύξηση της φορολογίας και την επιβολή χαρατσιών, εντείνουν όλο και περισσότερο την κοινωνική οργή και αμφισβήτηση. Η χαριστική βολή στα πληττόμενα κομμάτια έρχεται με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας μέσω των οποίων υποθηκεύεται το μέλλον όλων των επόμενων γενεών, σε μια μαύρη εργασιακή προοπτική, χωρίς ασφάλιση, με ελαστικές σχέσεις εργασίας, απομακρύνοντας τους εργαζόμενους από κάθε συλλογική διεκδίκηση, εντείνοντας τον ατομικισμό και τον ανταγωνισμό μεταξύ των ίδιων των εργαζομένων.
Εκπαιδευτικά
Η πολιτική αυτή έρχεται να ολοκληρωθεί με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Μια αναδιάρθρωση η οποία συγχωνεύει- κλείνει σχολεία, αφήνει τους μαθητές χωρίς βιβλία και διδακτικό προσωπικό , ενώ στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η οριστική διάλυση γίνεται πλέον πραγματικότητα. Ο νόμος 4009 της Διαμαντοπούλου, έρχεται να δημιουργήσει ένα Πανεπιστήμιο, κατ’ επίφαση δημόσιο και δωρεάν, χωρίς άσυλο, αυταρχικό, όπου οι φοιτητές δεν θα έχουν κανένα λόγο σ’ αυτό, πλήρως υποταγμένο στις επιταγές της αγοράς και έναν εργαζόμενο πειθήνιο, φθηνό, ευέλικτο, που θα δουλεύει περισσότερο και θα αμοίβεται λιγότερο, με ελάχιστα έως ανύπαρκτα ασφαλιστικά δικαιώματα, βορά στα νύχια της εκάστοτε εργοδοσίας. Σε αυτό δεν θα έχει καμία θέση ο ακαδημαϊκός χαρακτήρας (πανεπιστήμιο εξεταστικό και ερευνητικό κάτεργο), η ύπαρξη ενιαίων πτυχίων με αξία (προώθηση ατομικού φάκελου προσόντων), η ζωντανή κινηματική παρουσία των φοιτητών (εντατικοποίηση, πειθαρχικά, διαγραφές, κατάργηση του ασύλου), η δημιουργία συλλογικά συνειδητών και πολιτικά ενεργών αυριανών εργαζόμενων (πειθάρχηση,
εξατομίκευση διπλωμάτων, ατομική αξιολόγηση, μη-ύπαρξη συλλογικού πτυχιούχου μέσω της διάλυσης του πτυχίου), η ανεξάρτητη έρευνα (ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις, ερευνητικά προγράμματα καθοδηγούμενα από επιχειρήσεις), η ακαδημαϊκή αυτοδιοίκηση (αποκλεισμός φοιτητών από τα όργανα διοίκησης, δημιουργία συμβουλίων ξεκομμένων από τους καθηγητές, εισαγωγή μάνατζερ). Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το ίδιο το τμήμα της Επιστήμης Υλικών, το οποίο λόγω της υποχρηματοδότησης και της απόλυσης- μη μονιμοποίησης των συμβασιούχων π. δ. 407/80, αντιμετωπίζει πρόβλημα λειτουργίας, με άμεσα ορατό πλέον τον κίνδυνο κλεισίματος/ συγχώνευσης.
Η πολιτική αυτή έχει προκαλέσει την οργή του κόσμου και δείχνει ότι δεν υπάρχει πλέον καμία στήριξη στις πολιτικές που κάνουν χειρότερη την καθημερινότητά μας στην εργασία και στην εκπαίδευση. Η απάντηση σε όλα αυτά ήταν το πλήθος των μαζικών απεργιακών κινητοποιήσεων με αποκορύφωμα τη 48ωρη απεργία της 28-29 Ιούνη και της 19-20 Οκτώβρη , οι κλαδικές απεργίες, οι καταλήψεις των υπουργείων, ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας, ο ηρωικός αγώνας των 300 μεταναστών απεργών πείνας, οι χιλιάδες κόσμου στις πλατείες, κινήματα ανυπακοής όπως το ‘Δεν Πληρώνω’, οι 300 φοιτητικές και οι 800 και πλέον μαθητικές καταλήψεις, που αποτύπωσαν στο δρόμο την κοινωνική οργή, δείχνοντας το δρόμο της ανατροπής. Στην σημερινή συγκυρία είναι επιτακτική η εκδημοκράτιση και η ανασυγκρότηση των δομών και διαδικασιών με τον οποίο συντονίζονται και αποφασίζουν τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι φοιτητές. Η συγκεκριμένη διαδικασία προϋποθέτει την απομόνωση κάθε μορφής εργατοπατερισμού και φοιτητοπατερισμού, την μεταφορά του κέντρου αποφάσεων στην βάση μέσω ανοιχτών γενικών συνελεύσεων, με αποφάσεις που θα παίρνονται απο τα κάτω και τον οριζόντιο συντονισμό. Η συμπόρευση του φοιτητικού και νεολαιίστικου με το εργατικό και λαϊκό κίνημα, τόσο σε επίπεδο αιτημάτων όσο και σε επίπεδο πρακτικών είναι αναγκαία για ένα ριζοσπαστικό, νικηφόρο και ανατρεπτικό κίνημα.
Ποια αριστερά χρειάζεται
Η απάντηση σε όλα αυτά δεν μπορεί να δοθεί παρά μόνο από μια μαχόμενη, ριζοσπαστική Αριστερά, η οποία θα βλέπει σαν ανάγκη, για την απόκρουση της επίθεσης που δέχεται η νεολαία και συνολικότερα η κοινωνία, την επανεμφάνιση του φοιτητικού κινήματος, πλάι στα αγωνιζόμενα κομμάτια των εργαζομένων και του λαού. Μια αριστερά κόντρα στην αποδόμηση του φοιτητικού συνδικαλισμού και σε σύγκρουση με τον υποταγμένο
συνδικαλισμό που γραφειοκρατικοποιεί, υπονομεύει και ενσωματώνει τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος. Μια Αριστερά που θα στηρίζει και θα στηρίζεται στις Γενικές Συνελεύσεις, που θα παλεύει για την ανασυγκρότηση των συλλογικών διαδικασιών του φοιτητικού συλλόγου και του φοιτητικού κινήματος, που θα ριζοσπαστικοποιεί και θα ριζοσπαστικοποιείται, που θα επηρεάζει και θα επηρεάζεται από τον κόσμο στον οποίο αναφέρεται και θα απαντά στα πραγματικά ερωτήματα και στις ανάγκες που προκύπτουν, βάζοντας συγκεκριμένους στόχους με προοπτική νίκης. Εκείνη την αριστερά, τέλος, που θα δημιουργεί τα απαραίτητα πολιτικά αναχώματα για την υπεράσπισης των κεκτημένων και των συμφερόντων των φοιτητών και θα συμβάλλει ουσιαστικά, στην διαμόρφωση αριστερής κουλτούρας και φυσιογνωμίας μέσα στο χώρο που παρεμβαίνει.
Από μέρους μας, τα παραπάνω δεν μπορούν να επιτευχθούν από τις υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς μέσα στο πανεπιστήμιο. Από τη μία η ΠΚΣ μέσω του ΜΑΣ, προτάσσοντας ως μοναδική διέξοδο την ενδυνάμωση της ίδιας και του ΠΑΜΕ, περιχαρακώνεται, λειτουργεί δογματικά και απομονώνεται προσπαθώντας να εφαρμόσει στείρα «την κομματική γραμμή» της, υιοθετώντας έτσι έναν ηττοπαθή σχεδιασμό, χωρίς προοπτικές νίκης. Στην άλλη άκρη βρίσκεται η ΑΡ.ΕΝ. , η οποία βασίζεται στην αντίληψη ότι η ενότητα της αριστεράς και του κινήματος επιτυγχάνεται αθροιστικά και όχι στη βάση πραγματικών πολιτικών συμφωνιών με αποτέλεσμα να μην παρουσιάζει ούτε πραγματικό σχέδιο για το φοιτητικό κίνημα ούτε φιλοδοξία πυροδότησής του.
Η πιο επιτυχημένη και ελπιδοφόρα κίνηση μέσα στα πανεπιστήμια είναι η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση (Ε.Α.Α.Κ.). Η Ε.Α.Α.Κ. είναι το αποτέλεσμα των αναζητήσεων στη φοιτητική αριστερά για το ξεπέρασμα των ορίων των κομματικών παρατάξεων και των συναινετικών γραμμών που αυτές έβαζαν. Απαρτίζεται από ανένταχτους αλλά και οργανωμένους αγωνιστές της ριζοσπαστικής αριστεράς και κινείται σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση έχοντας ως πλαίσιο ενότητας την αντιπαράθεση με τη στρατηγική του κεφαλαίου στα ΑΕΙ-ΤΕΙ και συνολικά στην κοινωνία.
Παρ’ όλα αυτά, όσον αφορά το σχήμα της ΘΡΑΥΣΗΣ, θεωρούμε ότι η λειτουργία του κάθε άλλο παρά αμεσοδημοκρατική και συνθετική μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς στην πραγματικότητα αποτελεί ένα είδος πτέρυγας συγκεκριμένων πολιτικών αντιλήψεων μέσα στο χώρο της σχολής. Η λογική αυτή αποτυπώνεται με την επιβολή άτυπων ιεραρχιών με αυθαίρετα κριτήρια ( π.χ. ποιος έχει τη μεγαλύτερη πολιτική – συνδικαλιστική εμπειρία, ποιος παρεμβαίνει περισσότερες ώρες, ποίος “φυσιογνωμικά ταιριάζει” στο σχήμα….), στοιχεία τα οποία δεν συνάδουν με τις έννοιες της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης που θεωρούμε ότι είναι απαραίτητα και αυτονόητα, μεταξύ των μελών των σχημάτων και των Ε.Α.Α.Κ. . Ακόμα, η αμετάκλητη άποψη της αντίληψης αυτής ότι η ΘΡΑΥΣΗ δεν αποτελεί οργανικό κομμάτι της Ε.Α.Α.Κ., άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτή, αλλά ευκαιριακά συντονίζεται, αναγνωρίζει αποφάσεις και υλοποιεί το σχεδιασμό της, αποκόπτει το σχήμα από το να συμμετέχει ουσιαστικά στο διάλογο εντός της Ε.Α.Α.Κ. και να συνδιαμορφώνει το πολιτικό σχέδιο που προτάσσει. Καταλήγει έτσι στη μη εμβάθυνση της πολιτικοποίησης του κόσμου στον οποίο αναφέρεται, στη στράτευση σε συγκυριακά δίπολα, στη μη ύπαρξη άμεσης εμπλοκής με το σχήμα, τις κινηματικές και πολιτικές του διαδικασίες και συνολικότερα στην αντικαπιταλιστική αριστερά.
Με βάση τα παραπάνω κρίνουμε αναγκαία την ύπαρξη μιας πραγματικά αριστερής και ριζοσπαστικής παρέμβασης στη σχολή και σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, με αναφορά στα άμεσα ζητήματα των φοιτητών μέχρι και τα συνολικότερα ζητήματα της κοινωνίας. Για το σκοπό αυτό, χρειάζεται ένας πολιτικός χώρος που να λειτουργεί με οικονομική, πολιτική και ιδεολογική ανεξαρτησία, μακριά από κομματικές γραμμές και χρηματοδοτήσεις, που η ανάλυση και ο σχεδιασμός του θα βασίζεται στην καθοριστική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας. Η ανάλυση αυτή θα πρέπει να είναι γειωμένη και ρεαλιστική, προσαρμοσμένη στις αντιφάσεις του κοινωνικού χώρου στον οποίο αναφέρεται, ερχόμενη σε σύγκρουση με τις βασικές επιλογές της αστικής τάξης στην εκπαίδευση. Η λειτουργία του δε μπορεί παρά να βασίζεται στην άμεση δημοκρατία, την ισότητα, τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη μεταξύ των μελών του. Έχοντας ως βασική αρχή για τη λήψη αποφάσεων και τον καθορισμό του πολιτικού σχεδιασμού που παράγεται, το τρίπτυχο “θέση-αντίθεση-σύνθεση”, έτσι ώστε οι πολιτικές διαφωνίες να εκφράζονται και να αναλύονται με τελικό σκοπό ο σχεδιασμός να εμπεριέχει και να αποκρυσταλλώνει εξίσου όλες τις απόψεις. Τα μέλη οφείλουν να συζητούν, να αποφασίζουν, να υλοποιούν και τέλος να αποτιμούν τον εκάστοτε πολιτικό σχεδιασμό και την αποτελεσματικότητά αυτού. Απαραίτητη θεωρούμε την ισότητα σε όλα τα επίπεδα και την μη ύπαρξη τυπικών ή άτυπων ιεραρχιών, με την κουβέντα και την μεταφορά απόψεων και εμπειριών από τους παλαιότερους στους νεότερους, και το αντίστροφο, για την αποφυγή προσωποκεντρισμού και διαχωρισμού μεταξύ ειδημόνων και μη, μεταξύ πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας που τυχόν απαιτείται. Στο πλαίσιο αυτής της λογικής ,ο ρόλος των οργανωμένων αντιλήψεων οφείλει να είναι προωθητικός, να συμβάλλει στην εμβάθυνση του πολιτικού περιεχομένου τροφοδοτώντας την κουβέντα, αλλά σε καμία περίπτωση υποκαθιστώντας τη. Από τα παραπάνω πηγάζει η ανάγκη για τη δημιουργία και την καλλιέργεια, γενικότερα, μιας αριστερής φυσιογνωμίας και κουλτούρας, ακόμα και στα ίδια τα μέλη, η οποία να συγκρούεται με τα αυθόρμητα δεξιά αντανακλαστικά (ατομικισμός, ανταγωνισμός, κλπ) που έχουν δημιουργηθεί απ τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους (οικογένεια, σχολείο, πανεπιστήμιο, ΜΜΕ, κλπ). Τέλος, πρέπει να επιδιώκεται να δίνεται απάντηση και σε ευρύτερα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία (ρατσισμός, οικολογία, σεξισμός κλπ).
Τι Ε.Α.Α.Κ. θέλουμε
Το πανελλαδικό δίκτυο σχημάτων της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης (Ε.Α.Α.Κ), είναι Ανεξάρτητο από κομματικούς-κρατικούς μηχανισμούς, από την κυρίαρχη πολιτική, και αντίθετο σε αυτήν, γιατί οι απόψεις και οι πράξεις του εκφράζουν τα συμφέροντα και τις ανάγκες του εργαζόμενου κόσμου και της νεολαίας. Αριστερό, γιατί οραματίζεται την ανατροπή αυτού του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας που θα στηρίζεται στην ισότητα και στην ελευθερία μεταξύ των ατόμων. Επειδή απέναντι στον ατομισμό, το συμβιβασμό και την υποταγή προτάσσει τους συλλογικούς, μαχητικούς και ανυποχώρητους αγώνες, καθώς πιστεύει πως μόνο με αυτόν τον τρόπο θα φέρουμε νίκες για τις ανάγκες της εποχής μας. Είναι δίκτυο Σχημάτων και όχι παράταξη γιατί οι διαδικασίες του στηρίζονται στο διάλογο και την ισότιμη παρουσία των
συμμετεχόντων, όπου όλες οι απόψεις ακούγονται και συζητούνται ώστε να υπάρξει σύνθεση και απόφαση πάνω σε αυτές. Δε συμμερίζεται τη λογική παράταξης όπου ουσιαστικά αυτή αποτελεί ιμάντα στείρας μεταβίβασης της εκάστοτε κομματικής γραμμής.
Στα πλαίσια αυτά κρίνουμε αναγκαία την αλλαγή της κουλτούρας εντός της Ε.Α.Α.Κ. και την ποιοτική αναβάθμιση του τρόπου με τον οποίο αυτά συζητάνε και αποφασίζουν στις διαδικασίες τους. Θεωρούμε ότι τα σχήματα πρέπει να έχουν την πρωτοκαθεδρία εντός της Ε.Α.Α.Κ. και των διαδικασιών της, οι τοποθετήσεις να είναι προϊόν των συνθετικών αποφάσεων των σχημάτων και οι εκάστοτε τοποθετούμενοι στις εξώστρεφες διαδικασίες τους να λογοδοτούν στα σχήματά τους. Οι τοποθετήσεις αυτές οφείλουν να είναι προωθητικές για την κουβέντα και να συντελούν στην πολιτική ζύμωση και μετατόπιση εντός των Ε.Α.Α.Κ., προκειμένου να επιτυγχάνεται η ενοποίηση των σχημάτων από τη βάση και να καταλήγουν σε αποφασιστικές διαδικασίες συντονισμού.
Η στράτευση στα Ε.Α.Α.Κ. οφείλει να μη γίνεται συγκυριακά και μονομερώς γύρω από αιχμές ή τεχνητά δίπολα αλλά στο συνολικό πρόταγμά της και ενάντια στο σύνολο της διαδικασίας παραγωγικοποίησης του πανεπιστημίου και του “νέου μοντέλου εργαζομένου” που δημιουργεί. Υπάρχει ανάγκη ποιοτικής τομής των Ε.Α.Α.Κ. μέσω πραγματικού διαλόγου στο σύνολο του δυναμικού τους και η ουσιαστική εμπλοκή όσο το δυνατόν μεγαλύτερου κομματιού του ανένταχτου δυναμικού, για την υπέρβαση των αντιφάσεων και το ξεπέρασμα θεμάτων ταμπού και συμβιβαστικών λύσεων.
Σε όλη αυτή τη διαδικασία ο ρόλος των οργανώσεων οφείλει να είναι προωθητικός για την κουβέντα αλλά σε καμία περίπτωση να μην την υποκαθιστά και να μην την εγκλωβίζει στις διαφωνίες μεταξύ τους. Για την πολιτική αποτελεσματικότητα των Ε.Α.Α.Κ., καλούμαστε να ξεφύγουμε και να απεμπλακούμε από ψευτοδίπολα προκειμένου τα σχήματα να αποκτήσουν αντανακλαστικά σχεδιασμού, υλοποίησης και αποτίμησης στη βάση της πραγματικότητας. Τέλος, η απόκτηση Παννεολαιίστικης απεύθυνσης, αντιλαμβανόμενοι πως τα σχήματα είναι κομμάτι της κοινωνίας, άρρηκτα συνδεδεμένα μαζί της, θα συντελέσει στο ξεπέρασμα των παθογενειών και στη παραγωγή πραγματικά γειωμένης ανάλυσης και πολιτικού σχεδιασμού που θα απαντά στα πραγματικά προβλήματα και θα έχει προοπτικές νίκης.
Κλείνοντας, έχοντας αντίληψη της κρισιμότητας της συγκυρίας την οποία βιώνουμε και της ύπαρξης πολιτικού κενού στο φοιτητικό μας σύλλογο και θέλοντας ταυτόχρονα να πραγματοποιήσουμε το παραπάνω μοντέλο σχήματος της Ε.Α.Α.Κ. σύμφωνα με τα ιδανικά που προαναφέρθηκαν, αποφασίσαμε την ίδρυση ενός νέου σχήματος επονομαζόμενο ΚΡΑΜΑ. Έχοντας ως εφαλτήριο την ίδρυση του σχήματος αυτού, θα παλέψουμε για τη βελτίωση της καθημερινότητάς μας από το μικρότερο μέχρι το μεγαλύτερο, για την ενδυνάμωση των συλλογικών διαδικασιών και διεκδικήσεων, για τη σύνδεση με το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα και τελικά για ένα άλλο πανεπιστήμιο και μια άλλη κοινωνία.
Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
Όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.
Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος ,φυτευτής , (γίνε) διαφεντευτής.
Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά ! τσεκούρι !τράβα !,
ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.
Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,
κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα , ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα
Κωστής Παλαμάς, “Πατέρες”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου