Οι μάχες που δώσαμε κι οι μάχες που έρχονται...

Ήδη από την αρχή της χρονιάς με εξαγγελίες και νομοθετικές διατάξεις το υπουργείο παιδείας φαίνεται να προσπαθεί να υλοποιήσει ένα σχέδιο διάλυσης του Δημόσιου και Δωρεάν πανεπιστημίου, όπως μπορεί να το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Η πρώτη κεντρική μάχη που έδωσε το φοιτητικό κίνημα ήταν απέναντι στα συμβούλια ιδρύματος, ένα όργανο το οποίο ψηφίστηκε με τον πλέον αντιδραστικό αλλά παράλληλα απονομιμοποιημένο τρόπο και έρχεται επί της ουσίας να εγγυηθεί την αυταρχική λειτουργία του πανεπιστημίου, αποκομμένο πλήρως από τα πιο οργανικά κομμάτια του πανεπιστημίου όπως είναι οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι, αλλά και την εφαρμογή του νόμου Αρβανιτόπουλου και συνολικότερα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.

  Το υπουργείο αυτή τη στιγμή προετοιμάζει την πιο επιθετική κίνηση για την συνολική αλλαγή του μοντέλου της Τριτοβάθμιας εκπαίδευση στην Ελλάδα  και το χτύπημα στην Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία : Την ίδια στιγμή που συρρικνώνει τη δημόσια και δωρεάν παιδεία μέσα από τη μείωση των εισακτέων, τις απολύσεις και την ισχνή χρηματοδότηση που έχει οδηγήσει πολλά τμήματα στο να μετά βίας να λειτουργούν , προχωράει στην αναγνώριση ιδιωτικών ιδρυμάτων και την εξίσωση του τίτλου σπουδών τους με το ελληνικό πανεπιστήμιο  . Στόχος είναι το χτύπημα της δημόσιας και δωρεάν παιδείας αλλά και αυτά τα ήδη αναδιαρθρωμένα, πλήρως ευθυγραμμισμένα με τις ανάγκες της αγοράς   ιδρύματα να αποτελέσουν σημείο αναφοράς για την εκπαίδευση στην Ελλάδα , πιέζοντας έτσι συνολικά τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ προς τα κάτω

Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και το προχώρημα του Καλλικράτη στην εκπαίδευση, του σχεδίου Αθηνά, δηλαδή των καταργήσεων-συγχωνεύσεων τμημάτων, σχέδιο που πέρα από τους φοιτητές, έρχεται να πλήξει και μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων στο πανεπιστήμιο συνολικά. Οι ίδιοι λοιπόν που τόσα χρόνια μας έλεγαν ότι διασπώνται γνωστικά αντικείμενα για “πληρέστερη και πιο εξειδικευμένη εκπαίδευση”, οι ίδιοι που απέναντι στους αγώνες των φοιτητών για κατοχύρωση επαγγελματικών δικαιωμάτων στο πτυχίο τους, μιλούσαν για μια παιδεία που υποχρεούται να δίνει γνώσεις και όχι θέσεις εργασίας, σκέφτονται να συγχωνεύσουν ή να καταργήσουν τμήματα, πανελλαδικά, χρησιμοποιώντας κριτήρια και αναδεικνύοντας συμφέροντα της αγοράς , βάζοντας στο στόχαστρο τις ανθρωπιστικές σχολές , καθώς και τμήματα των ΤΕΙ (περίπου 80 τμήματα από αυτά  σβήνουν από το χάρτη, άλλα συγχωνεύονται και άλλα αλλάζουν πόλη

Ασφαλώς, δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι παραπάνω  κινήσεις συνοδεύονται από μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια  εφαρμογής της αξιολόγηση στα ιδρύματα. Οι βεβιασμένες κινήσεις συγκρότησης παντού μονάδων εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης δείχνουν ξεκάθαρα ότι αυτή η διαδικασία έρχεται  για να κρίνει τα πανεπιστήμια με όρους του κατά πόσο εναρμονίζονται με τις συνθήκες της Ε.Ε. στην ανώτατη εκπαίδευση, καθώς και να εντείνει τους όρους πειθάρχησης του φοιτητικού στρώματος και των αυριανών εργαζομένων. Έχουν ανάγκη την αξιολόγηση για να χαρακτηρίσουν ως μη παραγωγικά τα ενιαία γνωστικά αντικείμενα που ακόμα υπάρχουν στο ελληνικό. Έχουν ανάγκη, εντέλει, την αξιολόγηση για να μπορέσουν να πουν πως ή θα συμμορφωθούμε με τις κατευθύνσεις της Μπολόνια και θα αρχίσουμε να λειτουργούμε  με τον τρόπο που αυτές επιβάλλουν ή το τμήμα αναγκαστικά πρέπει να υποβαθμιστεί, δεν είναι άξιο χρηματοδότησης, δεν πληρεί τα κριτήρια που θα το χαρακτήριζαν ''παραγωγικό και ανταγωνιστικό''.

Οι συγχωνεύσεις ή τα κλεισίματα τμημάτων σαφώς και δεν θα γίνουν με σκεπτικό να υπάρχουν ενιαία γνωστικά αντικείμενα και πτυχία που να έχουν αντίκρισμα στην αγορά εργασίας . Αντίθετα, το σχέδιο Αθηνά σε συνδυασμό με την αναγνώριση των κολλεγίων και την αξιολόγηση έρχεται να αναδιατάξει πλήρως το χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης χωρίς να αφήνει καμία σχολή ανεπηρέαστη είτε αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο συγχώνευσης/κατάργησης είτε όχι . Αποσκοπεί στη δημιουργία εξατομικευμένων και υπερεξειδικεύμενων προγραμμάτων σπουδών εντός των σχολών , γνωστικών αντικειμένων και πτυχίων με ημερομηνία λήξης  , ενός μοντέλου εκπαίδευσης τελικά , που θα παράγει απόφοιτους αναγκαστικά ενταγμένους σε ένα αέναο κύκλο επανακατάρτησης σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς  προκειμένου να μπορέσουν να εργαστούν.

Μια από τις πτυχές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι και η συρρίκνωση του Πανεπιστημίου και η κατάργηση κάθε μορφής φοιτητικών παροχών, ούτως ώστε να ξεχάσουμε την έννοια του κοινωνικού κράτους από τα 18 μας και να μάθουμε να ζούμε επιβιώνοντας για περισσότερο χρόνο από το συνάδελφο.

- Ενώ πριν λίγα χρόνια δικαιούμασταν δωρεάν συγγράμματα για κάθε μάθημα, τώρα παίρνουμε ένα βιβλίο, και αν καλύπτει την ύλη, και υπάρχει ο κίνδυνος το επόμενο διάστημα να έρθει η πλήρης κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων.

- Οι θέσεις στις εστίες εξυπηρετούν ένα πολύ μικρό ποσοστό των πραγματικών αναγκών. Την κατάσταση επιτείνουν η έλλειψη δωρεάν σίτισης και μετακίνησης.

- Με το πρόσχημα ότι οι φοιτητές κοστίζουν, το υπουργείο έρχεται να επιβάλει διαγραφές στα ν+2 χρόνια. Δεν λαμβάνουν υπ’ όψη, βέβαια, τα μαθήματα που δίνουμε 5 και 6 φορές λόγω της ολοένα αυξανόμενης καθηγητικής αυθαιρεσίας και των μαζικών κοψιμάτων, ούτε τη δυσκολία να σπουδάσει κάποιος με τους υπάρχοντες οικονομικούς όρους (πολλώ δε μάλλον χωρίς δωρεάν βιβλία, σίτιση, στέγαση, μετακίνηση, όπως θέλει το υπουργείο)

-Έχει ακουστεί πολλές φορές ως τώρα και αποτελεί σχέδιο του υπουργείου η επιβολή διδάκτρων.

-Οι απολύσεις εργαζομένων και η μείωση του προσωπικού που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο οδηγούν στη συρρίκνωση του. Υπάρχει πρόβλημα στη διεξαγωγή εργαστήριων, οι γραμματείες υπολειτουργούν. Οι μεταπτυχιακοί που προσφέρουν επικουρικό έργο παραμένουν απλήρωτοι. Δημιουργείται έτσι ένα αχανές τοπίο, όχι μόνο για τους φοιτητές, αλλά και για τους εργαζομένους στα ιδρύματα.

Όλες αυτές οι αναδιατάξεις στην φοιτητική μας καθημερινότητα έρχονται να εφαρμοστούν πατώντας πάνω στη συγκρότηση των Συμβούλιων Διοίκησης, ένα από τα πιο αντιδραστικά όργανα διοίκησης, μακριά από τους φοιτητές και τις ανάγκες τους και με τη συμμετοχή των πιο αντιδραστικών κομματιών του καθηγητικού μπλοκ.

Τέτοιο Πανεπιστήμιο ούτε το θέλουμε, ούτε μας χωράει. Απέναντι σε όλα αυτά, το φοιτητικό κίνημα έχει δώσει πολλές απαντήσεις και θα συνεχίσει να το κάνει. Αρνούμαστε να πληρώσουμε τα χρέη τους με τα βιβλία μας, όπως συνολικά αρνούμαστε τους νόμους που μας διαγράφουν, καταλύουν τη δημοκρατία στο Πανεπιστήμιο και παραδίδουν τη διοίκησή του σε αυτούς που θέλουν να το κλείσουν, όπως συνολικά αρνούμαστε να δεχτούμε τις πολιτικές που μας διαγράφουν ως γενιά. Ο πρόεδρος του συμβουλίου διοίκησης ας βρει άλλο όργανο να κάνει τηλεδιασκέψεις, γιατί αυτό θα το γκρεμίσουμε μαζί με το νόμο Αρβαντόπουλου. Το επόμενο διάστημα τα σχέδια του υπουργείου θα βρουν τοίχο όπως κάθε φορά. Με μαζικούς ανυποχώρητους αγώνες μπορούμε να ανατρέψουμε τους νόμους τους και να φτιάξουμε το Πανεπιστήμιο που θέλουμε, που θα αξιολογείται στις Γενικές Συνελεύσεις και θα μας δίνει τις ίδιες ευκαιρίες. Οι αγώνες του χθες και του σήμερα μας εμπνέουν για τους αγώνες του αύριο!