Πλαίσιο Απόφασης Γενικής Συνέλευσης 13/11

Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ στους αγώνες του λαού και της νεολαίας!

Η γενική συνέλευση του συλλόγου διεξάγεται σε μια περίοδο που χρωματίζεται από δυο σημαντικά γεγονότα. Πρώτον, την πρόσφατη ψήφιση του τρίτου Μνημονίου και του προϋπολογισμού που το συνόδευε και δεύτερον, την ερχόμενη επέτειο εν όψει της συμπλήρωσης 39 χρόνων από την ιστορική εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973.

          ΜΝΗΜΟΝΙΟ 3 ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

  Το μνημόνιο 3 αποτελεί την οριστική σφραγίδα που βυθίζει την κοινωνία στα σκοτάδια της φτώχειας και της λιτότητας. Βασική του στόχευση είναι η ολοκλήρωση της διαδικασίας προσαρμογής της Ελλάδας στα πλαίσια της ευρωπαϊκής «ανταγωνιστικότητας» που απλά σημαίνει μαζικές ιδιωτικοποιήσεις και συρρίκνωση του κόστους εργασίας.

Κεντρικός πυλώνας αυτής της διαδικασίας είναι η κοινωνική ασφάλιση των εργαζόμενων, η οποία στην Ελλάδα ως αποτέλεσμα μεγάλων εργατικών αγώνων δέσμευε μεγάλο κομμάτι (σε σχέση με τις ευρωπαϊκές χώρες) από τα κέρδη της εργοδοσίας προς όφελος των εργαζόμενων. Μια σειρά από κατακτήσεις και επιδόματα καταργούνται εν μια νυκτί, οι δημόσιοι υπάλληλοι ωθούνται μαζικά σε «οικειοθελή» έξοδο ενώ το επερχόμενο κύμα μαζικών ιδιωτικοποιήσεων έρχεται να διαμορφώσει και να επιβάλλει διευρυμένα το νέο status quo των εργασιακών σχέσεων. Μισθοί των 500€, χωρίς επιδόματα και ελαφρύνσεις, με ισχνή ή και μηδενική ασφάλιση και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον τρόμου και κανιβαλισμού, όπου κάθε μορφή συνδικαλισμού και συλλογικής αντίστασης είναι ρητά απαγορευμένη.

Τελικός στόχος αυτής της προσπάθειας, της οποίας ηγείται η Τρόικα (ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ) και την οποία πολύ πρόθυμα υλοποιεί το ντόπιο πολιτικό προσωπικό, είναι τελικά όντως κάποια ανάπτυξη. Διότι, αντικειμενικά, τόσο τα γεωγραφικά όσο και τα πληθυσμιακά χαρακτηριστικά της Ελλάδας μαρτυρούν ότι είναι ένα εύφορο έδαφος για οικονομικά πυροτεχνήματα τύπου Dubai, με ένα τεράστιο αριθμό επιστημονικά καταρτισμένων, αλλά απελπισμένων νέων να αναζητούν με εξευτελιστικούς όρους δουλειά σε μία φοβισμένη κοινωνία που σταδιακά θα χτίζει όλο και περισσότερο αποικιοκρατικού τύπου σχέσεις με τους «σωτήρες - επενδυτές» της.

Ο εκβιασμός «δόση ή θάνατος» δεν περνάει πια! Όχι απλά γιατί είναι σαφές πια ότι κάθε νέα δόση είναι ένα βήμα πιο κοντά προς τη χρεωκοπία, αλλά επιπλέον γιατί είναι πια κτήμα του λαού ότι πρέπει να αγωνιστεί μέχρι τέλους προκειμένου να αναχαιτίσει αυτή την καταστροφική λαίλαπα, και κανένας εκβιασμός δεν τον σταματάει πια!

  Την αισιοδοξία και την ελπίδα για την αποφασιστικότητα και το ιστορικό καθήκον του λαού μας την αντλούμε από την ίδια την ιστορία, και ιδιαίτερα από τον συμβολισμό αυτών των ημερών. Καθήκον μας είναι να αναζητήσουμε και εμείς με τη σειρά μας τη θέση μας σε αυτό το ατέλειωτο νήμα των κοινωνικών αγώνων, εξεγέρσεων και επαναστάσεων που το Νοέμβρη του 1973 ξετυλίγονταν από τα αμφιθέατρα του Πολυτεχνείου και της Νομικής, στις σχολές της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας και έμελε να σφραγίσει για πάντα την ελληνική ιστορία, με το φοιτητικό κίνημα να πρωτοστατεί στον αγώνα ενάντια στη δικτατορία, διεκδικώντας κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία.

Αν και είναι λάθος οι ευθείες αναλογίες, ότι δηλαδή σήμερα ζούμε μια χούντα, επειδή με αυτόν τον τρόπο μάλλον υποτιμάμε και τις βίαιες συνθήκες υπό τις οποίες διεξάχθηκε ο αντιδικτατορικός αγώνας, ωστόσο καταλαβαίνουμε πολύ καλά γιατί στη συνείδηση του αγωνιζόμενου λαού και στις συγκεντρώσεις του αντηχεί όλο και πιο δυνατά το σύνθημα:

«ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ…Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ‘73»

Είναι η καλύτερη απάντηση απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που έχτισε τον κορμό του εξαργυρώνοντας το αίμα που έπνιξε την εξέγερση για να έρθει μετά από χρόνια να χρεώσει την κρίση του στη «γενιά του Πολυτεχνείου» σε συνεργασία με τους νοσταλγούς της χούντας και του Χίτλερ. Είναι η αναζήτηση της συλλογικής μνήμης ενός λαού που δεν έπαψε ποτέ να αγωνίζεται, δεν κράτησε ποτέ σκυμμένο το κεφάλι. Θα έχουν και αυτοί την ίδια μοίρα με τους προκατόχους τους! Για εμάς σήμερα το σύνθημα αυτό είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και ο αγώνας αυτός είναι βαθιά δικός μας αγώνας.

ΨΩΜΙ: Οι διαστάσεις της πείνας και της φτώχιας στην Ελλάδα τείνουν να προσεγγίσουν μεταπολεμικές συνθήκες. Τα ποσοστά ανεργίας, τα επίπεδα των μισθών και τα ατελείωτα λουκέτα σε μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις οδήγησαν σε μια τόσο βίαιη πτώση του βιωτικού επιπέδου, που  εικόνες από τα παλιά, μαζικών συσσιτίων, είναι πια πραγματικότητα. Η μαζική μετανάστευση νέων και μάλιστα πτυχιούχων έχει πια χαρακτήρα ξεριζωμού και όχι κοσμογυρισμένης μετεκπαίδευσης όπως υπόσχονταν πλήθος ευρωπαϊκών προγραμμάτων. 

Στην ουσία, ο όρος «ψωμί» που υποδηλώνει τον όρο «οικονομία» μαρτυρά ότι κάθε όψη της πολιτικής που βιώνουμε είναι καταστροφική. Μια σειρά από παραγωγικούς (ακόμα και με καπιταλιστικούς δείκτες) κλάδους εγκαταλείπονται, διαλύονται και ξεπουλιούνται στο όνομα του υγιούς ανταγωνισμού και της δημιουργικής καταστροφής. Για εμάς, υπάρχει η δυνατότητα η οργάνωση της οικονομίας να γίνει υπόθεση του λαού. Με βάση τις ανάγκες του και σύμφωνα με τις δυνατότητές του, ο εργαζόμενος λαός μπορεί, για την ακρίβεια, είναι ο μόνος που πραγματικά δικαιοδοτείται να οργανώνει το τι, πόσο και με τι τρόπο παράγει.

ΠΑΙΔΕΙΑ: Η επέτειος του Πολυτεχνείου βρίσκει το χώρο της εκπαίδευσης, και ειδικά των πανεπιστημίων σε πολεμικό κλίμα. Οι περικοπές στους προϋπολογισμούς, οι συγχωνεύσεις σχολών και ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου αποτελούν το τελειωτικό χτύπημα στη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Θέλουν να σαρώσουν ότι έχει κερδηθεί με ηρωικούς αγώνες όπως είναι τα δωρεάν συγγράμματα, οι φοιτητικές παροχές κλπ προκειμένου να χτίσουν ένα πανεπιστήμιο με το οποίο ο φοιτητής θα έχει μια σχέση περαστικού, βυθισμένος σε ένα ατελείωτο κυνήγι προσόντων, βλέποντας κάθε διπλανό του ως μνηστήρα του πολυπόθητου μεταπτυχιακού.

Οφείλουμε να ομολογήσουμε, στον αγώνα αυτό έχουμε σταθεί στο ύψος των περιστάσεων σαν φοιτητές! Η εφαρμογή του νέου νόμου βρίσκει το ένα εμπόδιο μετά το άλλο, τα συμβούλια εκλέγονται απλά για τα μάτια του κόσμου ενώ στο Πολυτεχνείο δεν έχουν καν προκηρυχθεί εκλογές, και όλα αυτά μισό μήνα μετά τη διορία που είχε δώσει το υπουργείο. Ο αγώνας από την πλευρά μας θα είναι ανυποχώρητος! Οι διορισμένοι πρυτάνεις του υπουργείου στα μάτια μας είναι όμοιοι των διορισμένων της χούντας στα πανεπιστήμια και θα έχουν την ίδια τύχη!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Θα βιαστούν πολλοί να εξαντλήσουν το νόημα του αγώνα για ελευθερία, στη διεξαγωγή εκλογών όπως και έγινε το 1974, προκειμένου να ησυχάσουμε, διότι σήμερα είμαστε τουλάχιστον ελεύθεροι. Καταρχήν, όντως, το σύνθημα Κάτω η Χούντα αποτύπωνε τον άμεσο στόχο κατοχύρωσης συνταγματικής ελευθερίας ενώ παράλληλα υπήρχαν αντίστοιχα αιτήματα για ελεύθερες φοιτητικές εκλογές κλπ. Στην ουσία του όμως, ο αγώνας για ελευθερία, ήταν αγώνας για είναι ο λαός κυρίαρχος στον τόπο του! 

Σήμερα, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η θέση του ελληνικού λαού σε μια σειρά από ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς όπως είναι η ΕΕ, το ΝΑΤΟ του θέτει αυστηρά όρια σε σχέση με το δρόμο που καλείται να διαλέξει! Αυτά τα όρια έχουν δύο όψεις: Από τη μία τα εκβιαστικά διλήμματα τύπου «μνημόνιο ή χρεωκοπία» κλπ από την άλλη η σκληρή ωμή βία. Οι δρόμοι της Αθήνας θυμίζουν εμπόλεμη ζώνη, οι αύρες και ο νέος οπλισμός (πλαστικές σφαίρες κλπ) προμηνύουν πολύ πιο άγρια βία μέχρι να εμπεδωθεί η νέα κατάσταση. Ελευθερία για εμάς σημαίνει, να επιστρέψει η πολιτική στο λαό. Από τις συνελεύσεις των φοιτητών μέχρι τα σωματεία και τις γειτονιές να χτίσουμε δεσμούς εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης, να απεγκλωβιστούμε από τη συνήθεια και την ανάθεση, να πάρουμε στα χέρια μας την υπόθεση της κοινωνικής ανατροπής.

Η επέτειος του Πολυτεχνείου δεν έρχεται σε μια περίοδο νηνεμίας .Έρχεται την ώρα που ο λαός και η νεολαία έχουν δείξει ότι μπορούν να πάνε κόντρα στην πολιτική αυτή. Συμβολίζει όμως επίσης ότι οι αγώνες μπορούν να κερδίζουν και ότι η νεολαία δε μπαίνει σε καλούπια. Το νήμα που μας συνδέει πίσω με τους αγώνες και τις καταλήψεις του ’90 – ’91 οι οποίες και τότε απέτρεψαν το σύνολο του σχεδιασμού της ΝΔ για την παιδεία και στη διάρκεια των οποίων συνέβη ένα γεγονός που συγκλόνισε όλη την Ελλάδα: Η δολοφονία του καθηγητή και συναδέλφου μας Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα, από τους τραμπούκους της ΟΝΝΕΔ. Η θυσία του αγωνιστή καθηγητή όπως και των αγωνιστών του Πολυτεχνείου θα μας δείχνουν πάντα ότι ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία  δε συμβιβάζονται όταν διαλύονται τα δικαιώματά τους και η ελευθερία τους.

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΑ

         ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ

· Ανατροπή της κυβέρνησης του Μαύρου Μετώπου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και της αντιλαϊκής της πολιτικής.

·     Ανατροπή του Μνημονίου και του συνόλου των αντιλαϊκών πολιτικών. Διαγραφή του δημοσίου χρέους.

·    Ανυπακοή – ρήξη με την ΕΕ. Απεγκλωβισμός της χώρας από Μπολόνια - ΚΕΧΑΕ και από όλες τις ευρωπαϊκές συμφωνίες για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

·      Άμεση απόσυρση  του Νόμου Διαμαντοπούλου και του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων.

·      Καμία συγκρότηση Συμβουλίων Διοίκησης στα πανεπιστήμια, στη βάση του ν.4009.

·   Απόσυρση της οδηγίας 36/05 της ΕΕ και του νόμου για τα ΚΕΣ, καμία αναθεώρηση του άρθρου 16 και συνολικά του Συντάγματος, όχι στα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια.

·  Απόσυρση των νόμων για την Αξιολόγηση, Διά Βίου Μάθηση, Πιστωτικές Μονάδες, τα Μεταπτυχιακά και την Έρευνα. Της Βάση του 10 και του Νέου Συστήματος Εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

·      Όχι στα ιδιωτικοοικονομικά – ανταποδοτικά κριτήρια λειτουργίας στην εκπαίδευση.

·    Κάτω τα χέρια από το άσυλο. Το άσυλο ανήκει στο λαό. Διεύρυνσή του σε σχολεία και χώρους δουλειάς.

· Όχι στον κατακερματισμό της εκπαίδευσης, την πολυδιάσπαση της σπουδάζουσας και μαθητικής νεολαίας σε ΚΕΚ, ΙΕΚ, ΚΕΚ, ΕΠΑΛ – ΕΠΑΣ. Κατάργηση των ΚΕΣ – ΙΕΚ.

·    Ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο με ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης χωρίς ταξικούς – οικονομικούς - εξεταστικούς φραγμούς.

·  Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, δημόσια και δωρεάν για όλους με μία σχολή ανά γνωστικό αντικείμενο και όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα κατοχυρωμένα στο πτυχίο.

·   Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα και συγκοινωνίες για όλους. Ανέγερση νέων εστιών και τμηματική ανακατασκευή των ήδη υπαρχουσών. Μόνιμο, δημόσιο και επαρκές προσωπικό για τις ανάγκες των εστιών.

·  Ενιαίος δημόσιος φορέας διαχείρισης της φοιτητικής μέριμνας που θα χρηματοδοτείται με αυτόνομο κονδύλι του κρατικού. Καμία παρακράτηση δωματίων από τους διαχειριστές των εστιών. Όλοι οι κοινόχρηστοι χώροι στους οικότροφους.

·   Ανατροπή του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Όχι στον προϋπολογισμό ανέχειας και ανεργίας για το 2012.

·      Όχι στο μέλλον της ανεργίας, της λιτότητας, της εργασιακής ανασφάλειας, στις απολύσεις, τις νέες ελαστικές σχέσεις εργασίας, τις αλλαγές στο ασφαλιστικό, την εργοδοτική τρομοκρατία, τα ΣΔΙΤ, το καθεστώς της υπενοικίασης εργαζομένων, τις ιδιωτικοποιήσεις.

·  Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους, μόνιμη και σταθερή με παράλληλη αύξηση των αποδοχών. Πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους. Αυξήσεις στους μισθούς.

·      Μπλόκο στην πολεμική έρευνα, τον τρομονόμο, τον Ευρωτρομονόμο, την Ευρωσυνθήκη. Να καταργηθούν τα ΜΑΤ και οι ειδικές δυνάμεις καταστολής. Έξω οι δυνάμεις καταστολής από το κέντρο της Αθήνας. Αφοπλισμός της αστυνομίας – Κατάργηση της χρήσης χημικών και δακρυγόνων.

·                                   ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:

·         Συμμετοχή στην πανευρωπαϊκή απεργία στις 14/11, με προσυγκέντωση στις 10:00 από το Παράρτημα και πορεία από το εργατικό κέντρο σε συντονισμό με σωματεία, λαϊκές συνελεύσεις.

·         Τριήμερη κατάληψη του Παραρτήματος και της σχολής 15-16-17 Νοέμβρη. Να γίνει το παράρτημα κέντρο αγώνα για το λαό και τη νεολαία της Πάτρας. Πορεία των συλλόγων το Σάββατο 17 Νοέμβρη το απόγευμα, η οποία θα περνάει από το μνημείο του δολοφονημένου καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα.

·         Πέμπτη στις 18:00 αντιφασιστικό συλλαλητήριο στην πλατεία Γεωργίου

·         Συμμετοχή του Συλλόγου στο Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων στο Παράρτημα

·         Καλούμε σε συνεδρίαση της Γενικής Συνέλευσης Τμήματος για το ζήτημα των εργαστηριακών ποδιών, καμία απουσία μέχρι να διευθετηθεί το θέμα, του μαζικού κοψίματος στην τελευταία εξεταστική, την κατάργηση των προαπαιτούμενων στα μαθήματα επιλογής και την διεκδίκηση επί πτυχίω εξεταστικής με βάση το έτος και όχι τις διδακτικές μονάδες των φοιτητών καθώς και σε μαζική παράσταση διαμαρτυρίας σε αυτό, όποτε οριστεί.