ΣΤΙΣ 7.30 ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ!
Η συζήτηση των τελευταίων ημερών γύρω από το ζήτημα του νόμου Αρβανιτόπουλου για τη μέση και ανώτερη εκπαίδευση αλλά και η πρόταση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ για απεργιακές κινητοποιήσεις στις πανελλαδικές εξετάσεις, μας φάνηκε οικεία: κι όμως, το έργο το έχουμε ξαναδεί:
Σεπτέμβριος 2011: Η υπουργός παιδείας Α. Διαμαντοπούλου κατεβάζει πριν από την εξεταστική ένα νόμο που διαλύει συνθέμελα την ανώτατη εκπαίδευση. Οι αντιδράσεις άμεσες, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ αν και τοποθετούνται κατά του νόμου, κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν τις κινηματικές διεργασίες. Τα «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ μιλάνε για «μειοψηφίες» και «τεμπέληδες φοιτητές που κινητοποιούνται για να μην διαγραφούν». Η ΚΝΕ αν και αρχικά συμμετέχει στις κινητοποιήσεις, στη συνέχεια υπό το φόβο της κοινωνικής κατακραυγής κατεβάζει πλαίσια αντικατάληψης.
Μάιος 2013: Ο υπουργός παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος κατεβάζει πριν τις πανελλαδικές ένα νόμο που διαλύει περαιτέρω τη μέση και ανώτερη εκπαίδευση. Οι αντιδράσεις άμεσες, ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ αν και τοποθετούνται κατά του νόμου, κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν τις κινηματικές διεργασίες. Τα «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ μιλάνε για «μειοψηφίες» και «τεμπέληδες καθηγητές που κινητοποιούνται για να μην αυξηθεί κατά 2 ώρες το ωράριο». Το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών υπό το φόβο της κοινωνικής κατακραυγής τοποθετείται ενάντια στην απεργία την περίοδο των εξετάσεων.
Το σενάριο και οι μεθοδεύσεις του υπουργείου παραμένουν ίδιες. Και εδώ τίθεται το ερώτημα: ως φοιτητές έχοντας βιώσει τον κοινωνικό κανιβαλισμό που θέλει τη μια κοινωνική ομάδα να στρέφεται εναντίων της άλλης, θα πέσουμε στην κυβερνητική παγίδα του «διαίρει και βασίλευε»; Ή θα ενημερωθούμε για τα προβλήματα των εκπαιδευτικών και θα ταχθούμε υπέρ του αγώνα τους; Και εξηγούμαστε:
Μετά την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ η κατάσταση στην εκπαίδευση έχει αλλάξει ραγδαία. Κλείσιμο και συγχωνεύσεις σχολείων, κατακόρυφη μείωση της χρηματοδότησης, σχολικοί προϋπολογισμοί που πολλές φορές δεν μπορούν να υποστηρίξουν ούτε τα έξοδα θέρμανσης. Κατάργηση του Ο.Ε.Δ.Β. που αναγκάζει μαθητές να χρησιμοποιούν φωτοτυπίες και δανεικά βιβλία, τάξεις των 25+ μαθητών. Μειώσεις μισθών που αγγίζουν το 40-45% σε νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς και 20-25% σε παλαιότερους, άρνηση του υπουργείου να διορίσει εκπαιδευτικούς για να καλύψουν υπαρκτές ανάγκες. Αντίθετα, μάλιστα, με τις απόψεις των Πρετεντέρηδων (και σίγουρα σε αντιδιαστολή με τον δικό τους μισθό…), ο μισθός των Ελλήνων καθηγητών βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις σε σχέση με τους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς μισθούς, πολύ χαμηλά δε σε σχέση με το μέσο όρο: συγκεκριμένα ο μισθός των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών δεν υπερβαίνει τα 700€, ενώ η ανώτερη δυνατή κλίμακα μισθοδοσίας (έγγαμος, με 2 παιδιά και 33 χρόνια υπηρεσίας) βρίσκεται στα 1500€.
Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη από αυτό που παρουσιάζουν ως «μία απλή αύξηση ωραρίου». Ο σχεδιασμός της συγκυβέρνησης για άμεση εξοικονόμηση 120 εκατ. € οδηγεί (σε επίπεδο 2ετίας) στην πρόθεση για απόλυση-υποχρεωτική αργία περίπου 5.000 εργαζόμενων καθηγητών, μη επαναπρόσληψη περίπου 10.000 συμβασιούχων και μείωση περίπου 10.000 θέσεων εργασίας. Η κάλυψη των επιπλέον κενών οργανικών θέσεων, αν και όσο μπορούν να καλυφθούν, σύμφωνα με το νομοσχέδιο θα πραγματοποιηθεί με τους εξής τρόπους: περαιτέρω συγχωνεύσεις και κλείσιμο σχολείων με αποτέλεσμα να δημιουργούνται τάξεις 28-30 μαθητών, αύξηση κατά 2 ώρες του ωραρίου των εκπαιδευτικών (αυτό σημαίνει επιπρόσθετα σχετική μείωση μισθού περίπου 10%), βίαιες μετακινήσεις εκπαιδευτικών ανά τη χώρα που τα επόμενα 2 χρόνια θα αγγίξουν τις 10-15.000, με ότι αυτό συνεπάγεται για το κόστος που θα επωμιστούν οι οκογένειές τους.
Όπως και το 2011 με τους φοιτητές, έτσι και τώρα η συγκυβέρνηση επιλέγει να φέρνει τους καθηγητές αντιμέτωπους με ένα νομοσχέδιο πριν από εξεταστική περίοδο. Από τη στιγμή που σκοπός είναι ο νόμος να τεθεί σε εφαρμογή από το Σεπτέμβριο, οι καθηγητές έρχονται σε αδιέξοδο: μοναδική ευκαιρία για απεργιακές κινητοποιήσεις είναι η περίοδος των πανελλαδικών. Παράλληλα, η κυβέρνηση κάνει την πρωτοφανή επιλογή να επιστρατεύσει τους καθηγητές πριν καν εκδηλώσουν την απεργία τους!! Έτσι, επενδύει από τη μία στη σύγκρουση των καθηγητών με τους μαθητές και τους γονείς τους και από την άλλη στη δικτατορικού τύπου καταστολή της απεργίας. Αυτοί που είναι υπαίτιοι για το 64% της ανεργίας στους νέους και τη διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, τώρα κόπτονται για τις εξετάσεις των μαθητών και το «λειτούργημα του δασκάλου». Μαζί τους τα καθεστωτικά ΜΜΕ και η λάσπη ενάντια στους καθηγητές πριν καν κινητοποιηθούν.
Η συζήτηση των τελευταίων ημερών γύρω από το ζήτημα του νόμου Αρβανιτόπουλου για τη μέση και ανώτερη εκπαίδευση αλλά και η πρόταση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ για απεργιακές κινητοποιήσεις στις πανελλαδικές εξετάσεις, μας φάνηκε οικεία: κι όμως, το έργο το έχουμε ξαναδεί:
Σεπτέμβριος 2011: Η υπουργός παιδείας Α. Διαμαντοπούλου κατεβάζει πριν από την εξεταστική ένα νόμο που διαλύει συνθέμελα την ανώτατη εκπαίδευση. Οι αντιδράσεις άμεσες, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ αν και τοποθετούνται κατά του νόμου, κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν τις κινηματικές διεργασίες. Τα «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ μιλάνε για «μειοψηφίες» και «τεμπέληδες φοιτητές που κινητοποιούνται για να μην διαγραφούν». Η ΚΝΕ αν και αρχικά συμμετέχει στις κινητοποιήσεις, στη συνέχεια υπό το φόβο της κοινωνικής κατακραυγής κατεβάζει πλαίσια αντικατάληψης.
Μάιος 2013: Ο υπουργός παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος κατεβάζει πριν τις πανελλαδικές ένα νόμο που διαλύει περαιτέρω τη μέση και ανώτερη εκπαίδευση. Οι αντιδράσεις άμεσες, ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ αν και τοποθετούνται κατά του νόμου, κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν τις κινηματικές διεργασίες. Τα «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ μιλάνε για «μειοψηφίες» και «τεμπέληδες καθηγητές που κινητοποιούνται για να μην αυξηθεί κατά 2 ώρες το ωράριο». Το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών υπό το φόβο της κοινωνικής κατακραυγής τοποθετείται ενάντια στην απεργία την περίοδο των εξετάσεων.
Το σενάριο και οι μεθοδεύσεις του υπουργείου παραμένουν ίδιες. Και εδώ τίθεται το ερώτημα: ως φοιτητές έχοντας βιώσει τον κοινωνικό κανιβαλισμό που θέλει τη μια κοινωνική ομάδα να στρέφεται εναντίων της άλλης, θα πέσουμε στην κυβερνητική παγίδα του «διαίρει και βασίλευε»; Ή θα ενημερωθούμε για τα προβλήματα των εκπαιδευτικών και θα ταχθούμε υπέρ του αγώνα τους; Και εξηγούμαστε:
- Οι συνθήκες στη μέση και την ανώτερη εκπαίδευση
Μετά την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ η κατάσταση στην εκπαίδευση έχει αλλάξει ραγδαία. Κλείσιμο και συγχωνεύσεις σχολείων, κατακόρυφη μείωση της χρηματοδότησης, σχολικοί προϋπολογισμοί που πολλές φορές δεν μπορούν να υποστηρίξουν ούτε τα έξοδα θέρμανσης. Κατάργηση του Ο.Ε.Δ.Β. που αναγκάζει μαθητές να χρησιμοποιούν φωτοτυπίες και δανεικά βιβλία, τάξεις των 25+ μαθητών. Μειώσεις μισθών που αγγίζουν το 40-45% σε νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς και 20-25% σε παλαιότερους, άρνηση του υπουργείου να διορίσει εκπαιδευτικούς για να καλύψουν υπαρκτές ανάγκες. Αντίθετα, μάλιστα, με τις απόψεις των Πρετεντέρηδων (και σίγουρα σε αντιδιαστολή με τον δικό τους μισθό…), ο μισθός των Ελλήνων καθηγητών βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις σε σχέση με τους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς μισθούς, πολύ χαμηλά δε σε σχέση με το μέσο όρο: συγκεκριμένα ο μισθός των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών δεν υπερβαίνει τα 700€, ενώ η ανώτερη δυνατή κλίμακα μισθοδοσίας (έγγαμος, με 2 παιδιά και 33 χρόνια υπηρεσίας) βρίσκεται στα 1500€.
- Το νομοσχέδιο Αρβανιτοπουλου
Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη από αυτό που παρουσιάζουν ως «μία απλή αύξηση ωραρίου». Ο σχεδιασμός της συγκυβέρνησης για άμεση εξοικονόμηση 120 εκατ. € οδηγεί (σε επίπεδο 2ετίας) στην πρόθεση για απόλυση-υποχρεωτική αργία περίπου 5.000 εργαζόμενων καθηγητών, μη επαναπρόσληψη περίπου 10.000 συμβασιούχων και μείωση περίπου 10.000 θέσεων εργασίας. Η κάλυψη των επιπλέον κενών οργανικών θέσεων, αν και όσο μπορούν να καλυφθούν, σύμφωνα με το νομοσχέδιο θα πραγματοποιηθεί με τους εξής τρόπους: περαιτέρω συγχωνεύσεις και κλείσιμο σχολείων με αποτέλεσμα να δημιουργούνται τάξεις 28-30 μαθητών, αύξηση κατά 2 ώρες του ωραρίου των εκπαιδευτικών (αυτό σημαίνει επιπρόσθετα σχετική μείωση μισθού περίπου 10%), βίαιες μετακινήσεις εκπαιδευτικών ανά τη χώρα που τα επόμενα 2 χρόνια θα αγγίξουν τις 10-15.000, με ότι αυτό συνεπάγεται για το κόστος που θα επωμιστούν οι οκογένειές τους.
- Οι μεθοδεύσεις της συγκυβέρνησης
Όπως και το 2011 με τους φοιτητές, έτσι και τώρα η συγκυβέρνηση επιλέγει να φέρνει τους καθηγητές αντιμέτωπους με ένα νομοσχέδιο πριν από εξεταστική περίοδο. Από τη στιγμή που σκοπός είναι ο νόμος να τεθεί σε εφαρμογή από το Σεπτέμβριο, οι καθηγητές έρχονται σε αδιέξοδο: μοναδική ευκαιρία για απεργιακές κινητοποιήσεις είναι η περίοδος των πανελλαδικών. Παράλληλα, η κυβέρνηση κάνει την πρωτοφανή επιλογή να επιστρατεύσει τους καθηγητές πριν καν εκδηλώσουν την απεργία τους!! Έτσι, επενδύει από τη μία στη σύγκρουση των καθηγητών με τους μαθητές και τους γονείς τους και από την άλλη στη δικτατορικού τύπου καταστολή της απεργίας. Αυτοί που είναι υπαίτιοι για το 64% της ανεργίας στους νέους και τη διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, τώρα κόπτονται για τις εξετάσεις των μαθητών και το «λειτούργημα του δασκάλου». Μαζί τους τα καθεστωτικά ΜΜΕ και η λάσπη ενάντια στους καθηγητές πριν καν κινητοποιηθούν.
Τελικά ως φοιτητές, τι θα επιλέξουμε;
Θα πέσουμε θύμα του κοινωνικού αυτοματισμού και της προπαγάνδας; Ή θα παίρνουμε θέση αφού ενημερωθούμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί;
Θα αποδεχτούμε τους εκβιασμούς του υπουργείου; Ή θα στηρίξουμε τον δίκαιο αγώνα των καθηγητών απέναντί του;
Θα ανεχόμαστε τις συνεχόμενες επιστρατεύσεις; Ή θα θέσουμε ως κόκκινη γραμμή την κατάλυση των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών μας δικαιωμάτων;
Θα συμβιβαστούμε με την πολιτική της ελαστικής εργασίας, του μισθού των 400€, της αχρήστευσης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, των απολύσεων, της κατάργησης της δημόσιας και δωρεάν παιδείας; Ή θα ταχθούμε υπέρ των κοινωνικών διεκδικήσεων εναντίων της, μέχρι την ανατροπή της;
Αθήνα, 1943. Από τη δράση της Εθνικής Αντίστασης ενάντια στις μαζικές επιστρατεύσεις της κατοχικής κυβέρνησης. Σήμερα, μετά τους εργαζόμενους στην καθαριότητα, τους ναυτεργάτες, τους εργαζόμενους του ΜΕΤΡΟ, επιστρατεύονται και οι καθηγητές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου